Genieten en hard werken gaan goed samen!

Lieve allemaal,

Sawubona! ( Hallo in Zulu)

Het is alweer even geleden dat ik een reisverslag heb geschreven. Ik moet bekennen dat het bijna onmogelijk is om alles na te vertellen en al helemaal in een reisverslag wat ik niet te lang wil maken. De tijd vliegt en we zien hier zoveel en maken zoveel mee. Maar ik wil jullie ook wel graag vertellen waar ik nu mee bezig ben dus ga me er nog een keer aan wagen een verslag te schrijven.

Mijn vorige reisverslag schreef ik, toen ik een week bezig was met mijn vrijwilligerswerk, toen in het hope centre. Zoals toen gezegd was het heel erg wennen, de cultuurverschillen maakten dat het moeilijk was ons aan te sluiten bij de manier van aanpakken en de taal ( het zulu) wat ze hier spreken is totaal onverstaanbaar dus daardoor misten we veel. En helaas was het vooral het personeel wat er niet echt voor zorgde dat we ons erg welkom voelden. We wisten dat we veel initiatief zouden moeten nemen, maar zoveel maakte dat we ons niet echt gewaardeerd voelde en vaak verloren voelden. Er was eigenlijk niemand die ons betrok in de gang van zaken, alles ging in het Zulu en daarin pasten ze zich niet een beetje aan als wij erbij waren. Veel jongens spreken nauwelijks Engels, dus een echte band op bouwen voelde ik ook nog niet zo. Al merkte ik wel dat hoe langer ik er rond liep, ik een bekend gezicht werd en dat maakte dat ik me welkom voelde. Eigenlijk is dit de vier weken die ik in het hope centre heb gewerkt niet echt veranderd, het gevoel bleef dat er maar weinig in ons werd geïnvesteerd. Als ik nu terug denk en het hope centre moet beschrijven, zou ik zeggen dat het een soort van buurthuis is waar elke dag ongeveer 20 jongens binnenkomen voor activiteiten en eten en drinken. Het is erg laagdrempelig, en ik zie het vooral als een plek waar de jongens kunnen ontspannen van het zware leven op straat. Mijn bezigheden waren hier vooral het aanwezig zijn voor de jongens, ik was de hele dag deel van de groep jongens en waar het mogelijk was probeerde ik soms een gesprek met ze te voeren om achter achtergrond informatie te komen. Verder ben ik ondertussen prof in poolen en de voetbaltafel en genoot ik vaak van het Afrikaanse dansritme wat de jongens ons vaak showden. Elke dag liep anders dan verwacht en dat maakte het leuk omdat we ineens iets zagen wat niet gepland was, maar soms was juist dit ook vervelend. Afrikanen plannen niks en vertelden ons dan vooral ook niet waarom het dan anders liep.

I care is er voor straatjongens van 8 tot 17 jaar en werkt in verschillende fases. Er is een man, Donation is zijn naam ( echt waar.. was voor ons ook niet meteen duidelijk dat dit om een persoon ging) Hij is echt een begrip binnen Icare. Hij gaat de straten op om jongens te zoeken en proberen naar I care te praten, dit wordt outreach genoemd. Hij vertelde ons dat dit proces soms wel 3 maanden duurt , het is voor de jongens natuurlijk niet makkelijk om weer te kiezen voor een leven zonder drugs en met regels. Want regels zijn er natuurlijk op de straat helemaal niet. Wanneer jongens er voor kiezen deze uitdaging aan te gaan komen ze naar het hope centre, hier moeten ze een tijd bewijzen dat ze hun leven willen veranderen en de moeite nemen structureel naar het hope centre te komen. Wanneer de jongens laten zien dat ze klaar zijn voor een ander leven en bereid zijn het leven van de straat achter zich te laten gaan ze naar de rehab. Dit is een traject wat gericht is op het veranderen van de levensstijl en het aanleren van vaardigheden. Daar komt bij dat de jongens verslaafd zijn, zowel aan drugs als aan een leven op straat zonder regels of gezag, hiervan moeten de jongens afkicken. Dit traject duurt drie maanden. Daarna is het de bedoeling dat de jongens zoveel mogeljk naar huis gaan, maar als dit echt onmogelijk is dan zijn er familie huizen van I care waar ze kunnen gaan wonen en zo normaal mogelijk in een gezin leven. Voor de jongens die wel naar huis gaan is er after care, zij blijven begeleiding ontvangen van I care om hun leven stabiel te houden en niet terug te keren naar waar ze vandaan komen. Ik heb heel erg mijn best gedaan om alle stappen die I care maakt te kunnen zien, maar helaas had ik dan ook last van de Afrikanen die niet plannen en ging het uit eindelijk elke keer niet door of zoals toen ik mee op outreach mocht, toen zat ik binnen 2 minuten in de auto en ging ik mee op pad om jongens op te zoeken in spannende wijken. Geweldig, maar ook spannend en confronterend. Onbegrijpelijk dat dit bestaat, overal zitten jongens op straat, verwaarloosd, te bedelen. Ik kan me echt nog steeds helemaal niet voorstellen dat dat leven bestaat als je 12 jaar bent. Altijd op straat, geen bed, geen geld en de meest vreselijke dingen doen om geld te hebben om te kunnen eten. Bijzonder om te zien was dat veel jongens Donation kennen, dus ook I care, maar nu nog de keuze moeten maken uiteindelijk naar het hope centre te gaan en hun levensstijl willen veranderen.

Ik, samen met Danielle en Ilse waarmee ik twee maanden voor I care vrijwilligerswerk doe hadden geluk. Een nieuw rehab traject start vanaf onze 5e week vrijwilligerswerk. Dat betekent dat wij de jongens die dan met het rehab traject gaan starten al kennen van het hope centre. We zijn begonnen aan ons, zo voelt het tenminste voor mij, tweede deel vrijwilligerswerk. Na vier weken op het hope centre de jongens te hebben leren kennen, gaan we nu vier weken met ze mee het traject in om hun levensstijl te veranderen. Samen gaan we werken aan een andere toekomst dan het leven op straat. Het doel is naar huis gaan en weer naar school gaan of werk zoeken. De rehab zit ver buiten de stad en erg afgelegen, dit om de jongens zo min mogelijk te confronteren met de stad en het verlangen naar het leven op straat. Ik snap dat dat gek klinkt, maar er zijn op de straat geen regels en met bedelen verdienen de jongens genoeg geld om lekker te eten en drugs te kunnen kopen. Wij zitten deze vier weken dan ook intern op het project, gelukkig wel een eigen slaapkamer maar verder altijd tussen de jongens. De eerste week in de rehab zit er al op nu ik dit verslag schrijf. Het was een geweldige week, en kan eigenlijk wel zeggen dat dit mijn droombaan is. De problemen die spelen kwamen hier echt aan bod, dat had ik al die tijd gemist op het hope centre. Hier heb ik het gevoel dat er echt een traject is, echt een soort van therapie. De problemen die spelen en waar aan gewerkt moet worden vind ik interessant, eigenlijk over alles ben ik enthousiast al zou ik het liever niet op de Afrikaanse wijze aanpakken, ik mis echt het doorpakken. Het kan in mijn ogen allemaal best wat effectiever. Ik vermaak me hier heel goed. Vorige week was het kamp, vooral gericht op de jongens leren kennen en zij elkaar en de jongens er bewust van te maken dat ze nu echt een andere weg in gaan slaan. We deden allerlei activiteiten, maar steeds bleef wel het doel duidelijk en dat vond ik zo fijn na al die tijd ´laagdrempelig werken´ in het hope centre. Wat we hier doen slaat echt ergens op. De komende weken ga ik me hier prima vermaken . Van maandag tot vrijdag krijgen ze van 9 tot 3 les/ school op de rehab. Daarna is het vrije tijd en proberen wij ze wat activiteiten aan te gaan bieden, zoals muffins met ze bakken wat morgen op de planning staat. Om half 7 is het avond eten en dan wordt er schoongemaakt. In de avond mogen ze ook doen wat ze zelf willen op het terrein. De komende drie weken mogen ze geen tv kijken en gaan ze niet van het terrein af. Dit wordt daarna opgebouwd, maar wel alles onder begeleiding. Het is natuurlijk ook best zwaar om van ´s morgens 7 tot ´s avonds ongeveer 8 tussen de jongens te zijn. Afgelopen weekend zijn we dan ook een weekend terug geweest naar Durban, de stad waar we eerder verbleven. Lekker een weekendje bijkomen, eigenlijk alleen maar op het strand gelegen en van de zon genoten. Toch wel weer heel erg het vakantie gevoel wat ik gelukkig ook steeds nog wel heb. En niet geheel onbelangrijk, we konden weer eten wat we zelf lekker vinden. In de rehab eten we mee, maar alles is gewoon net niet echt lekker. We eten hier op zich steeds prima, maar een totaal ander ritme. Aankomend weekend ga ik ook nog een weekend naar Durban en dan begin ik al aan mijn laatste twee weken hier met daarin nog maar een weekend, wat ik ook op de rehab ga blijven om nog zoveel mogelijk met de jongens te kunnen doen.

Ik hoop dat jullie nu een beetje een beeld hebben van waar ik me hier mee bezig houd. Wat ik per dag precies gedaan heb mag iedereen op de foto´s komen zien, en mijn verhalen komen luisteren als ik over minder dan 3 weken alweer thuis ben! Zo ook voor alles wat ik in de weekenden heb gedaan zoals een geweldige safari trip. Het is gewoon teveel om nog even kort te vertellen. Maar geloof me, mijn reis is echt super! Ik zie heel veel bijzondere dingen van Zuid-Afrika waardoor ik het gevoel heb dat ik op reis ben, maar ik werk ook hard en vind dat nog leuk ook want dat voegt ook heel veel toe aan deze geweldige ervaring!

Liefs en tot snel alweer,
xx Judith